ديوار كوتاه

هرچه مي گويم كسي انگار شاكي مي شود          جان تو حداقل يكبـــار شاكي مي شود

گر كنم از شهر خود يك انتقاد كوچــكي               شهردار و بعد استاندار شاكي مي شود

گر كه با حافظ بگيرم گاه گاهي فال خود                   مولوي مي ميرد و عطار شاكي مي شود

من قميشي دوست دارم تا حدودي هم حبيب       گرچه ميدانم كمي ستار شاكي ميشود

با برادرهاي خود گاهي به ورزش ميروم              تا كه مي بيند مرا سيگار شاكي مي شود

در اتاقم عكس نسرين مقانلو را زدم                     گر شبي بردارمش ديوار شاكي ميشود

تا حمايت ميكنم از دولت خدمتگذار !                   سايت وابسته به استكبار شاكي مي شود

يا اگر نقدي كنم از دولت محمود خود !                    آن نهاد مرتبط ! بسيار شاكي مي شود

من تمام شعرهايم را نويسم با مداد                 لحظه ي ويرايشش خودكار شاكي ميشود

مادرم چون سنتي هست و كمي بي حوصله            هر زمان از خواندن اشعار شاكي مي شود

تازه بابايم كه مردي شاعر است اما اگر               شعر خوانم لحظه ي اخبار شاكي مي شود

گر كنم بحثي ز شعر و شاعري با شاعره            شب چون در منزل روم دلدار شاكي مي شود

اين همه گفتم ولي آخر نفهميدم چرا        هرچه مي گويم كسي انگار شاكي مي شود

شماره 54 – ماهنامه طنز و كاريكاتور بچه مشد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: